Η «ΣΧΕΔΙΑ» ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Στο νέο τεύχος:

 

-«Η πικρή αλήθεια για τη ζάχαρη». Την άποψη ότι η ζάχαρη θέτει κινδύνους για την υγεία που δικαιολογούν τον έλεγχό της ακριβώς όπως στο τσιγάρο και στο αλκοόλ, καθώς και ότι ο εθισμός που προκαλεί μπορεί να συγκριθεί με εκείνον των ναρκωτικών, επισημαίνουν οι επιστήμονες. Κάτι που οδηγεί ολοένα και περισσότερες χώρες να αναγορεύουν τη μείωση της κατανάλωσής της σε ύψιστο ζήτημα δημόσιας υγείας. Όχι, όμως, και η Ελλάδα. Όπως σημειώνει στη «σχεδία» η τσέχα σκηνοθέτρια Αντρέα Κουλκόβα, δημιουργός της ταινίας «Sugar Blues», που καταπιάνεται με τη «μαφία της ζάχαρης», «Μια επανάσταση για μία ελεύθερη από τη ζάχαρη κοινωνία μπορεί να ξεκινήσει ειρηνικά από το τραπέζι της κουζίνας καθενός μας».

 

-«Η φαντασία και η λογοτεχνία μάς υπενθυμίζουν ότι ο άνθρωπος που βλέπεις ως “άλλον” έχει μια ιστορία και από τη στιγμή που γνωρίζεις την ιστορία του είναι αδύνατο να τον αποκτηνώσεις. Διότι αν γνωρίζεις την ιστορία αυτού του ανθρώπου, μπορείς να συνδεθείς με τη λύπη και τις ελπίδες του. Η φαντασία εξανθρωπίζει το ξένο», σημειώνει, ανάμεσα σε άλλα, στη συνέντευξή της στη «σχεδία» η βραβευμένη τουρκάλα συγγραφέας Ελίφ Σαφάκ, που ζει πλέον στο Λονδίνο και έχει τεθεί στο στόχαστρο της κυβέρνησης Ερνογάν ως «όργανο των δυτικών δυνάμεων».

 

-«Οι πρόσφυγες της απέναντι όχθης». Ταξιδεύουμε ώς τα παράλια της Μικράς Ασίας, για να δουμε πώς ζουν εκεί οι εκατοντάδες χιλιάδες των σύρων προσφύγων, και διαπιστώνουμε ότι οι περισσότεροι εξ αυτών δεν έχουν καμία διάθεση να περάσουν απέναντι. Στο εκτενές ρεπορτάζ, δίνονται απαντήσεις και καταρρίπτονται μύθοι για τη ζωή και τις επιθυμίες των νέων ξεριζωμένων.

 

-«Μαύρη προπαγάνδα και γλείψιμο». Ένας αναγνώστης της «σχεδίας» μάς εγκαλεί επειδή φιλοξενούμε παπάδες που λένε «μπαρμπούτσαλα», μα κυρίως επειδή βασανίζουμε ανθρώπους να είναι ευγενικοί. Δημοσιεύουμε την επιστολή, ακριβώς όπως έφτασε στο ηλεκτρονικό μας γραμματοκιβώτιο, μαζί με την οφειλόμενη απάντηση.

 

-Το Βατικανό ανοίγει τις πύλες του για να υποδεχθεί μια από τις διασημότερες αλυσίδες γρήγορου φαγητού, καθώς η κτηματομεσιτική εταιρεία που διαχειρίζεται την ακίνητη περιουσία της μικροσκοπικής αυτής πόλης-κράτους αποφάσισε την ενοικίαση χώρου 538 τ.μ. στην εταιρεία «McDonald’s». Οι αντιδράσεις που προκάλεσε η δημουργία ενός ταχυφαγείου πλησίον της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου δεν εστιάστηκαν σε ζητήματα ηθικής, αλλά στις οχλήσεις που θα υποστούν από τη λειτουργία του οι αξιωματούχοι της Καθολικής Εκκλησίας που διαμένουν στα γειτονικά κτίρια. «Το Θείο τζίζμπεργκερ» είναι ο τίτλος του σχετικού ρεπορτάζ.

 

-«Τα αστέρια της παράστασης». Με αφορμή τις αμφιλεγόμενες αλλαγές στο καναδικό νόμο περί πορνείας, που ποινικοποιεί την αγορά του σεξ, μια πωλήτρια του περιοδικού δρόμου του Μόντρεαλ μιλάει για την προηγούμεη ζωή της ως εργάτρια του σεξ. «Δεν είμαι περήφανη να μιλάω για αυτό το κομμάτι της ζωής μου, αλλά δεν ντρέπομαι για όσα έκανα. Το να εκδίδεις τον εαυτό σου είναι δύσκολο, αλλά δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Γιατί να μην μπορούμε να είμαστε ελέυθεροι να κάνουμε ό,τι θέλουμε με τα γεννητικά μας όργανα;» αναρωτιέται.

 

-Ο εικαστικός Αλέξανδρος Γεωργίου ταξιδεύει με τα φτηνότερα μέσα, λεωφορεία και τρένα, μένει στα οικονομικότερα δωμάτια, περιπλανιέται για μήνες, παρατηρεί, βιώνει, αφουγκράζεται και μετατρέπει τις εμπειρίες του σ’ένα απολύτως προσωπικό καλλιτεχνικό έργο. Σε αυτές τις αναζητήσεις «συνταξιδεύουν» μαζί του αρκετοί φίλοι που λαμβάνουν καθημερινά μέσω ταχυδομείου το υλικό που δημιουργεί καθ’οδόν: χειροποίητες κάρτες, φωτογραφίες πάνω στις οποίες επεμβαίνει ο ίδιος, CD, DVD. «Έχοντας βρεθεί σε αυτή τη ζωή χωρίς να ξέρουμε γιατί, υποφέρουμε και βασανιζόμαστε. Πιστεύω ότι υπάρχει κάποιο νόημα πίσω από τη φαινομενική παράνοια, μία αλήθεια που θέλω να ανακαλύψω. Μέσα από τη δουλειά μου προσπαθώ να πλησιάσω αυτό το νόημα που μου λείπει», σημειώνει, ανάμεσα σε άλλα, στη συνέντευξή του στη «σχεδία» με αφορμή την έκθεσή του «ΜεταΘεοί», όπου παρουσιάζει τα έργα από δύο προσκυνηματικού χαρακτήρα ταξίδια στην Ινδία.

 

-«Η πείνα ως μέσο καταναγκασμού». Ο διακεκριμένος σκηνοθέτης Κεν Λόουτς στη σύνεντευξη που δίνει στο βρετανικό περιοδικό δρόμου «The Big Issue UK», με αφορμή την καινούρια του ταινία «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλεικ», εξηγεί πως η ουσία των πραγμάτων δεν αλλάζει, από τη στιγμή που η εξουσία εξακολουθεί να πιστεύει πως η φτώχεια είναι το λάθος των φτωχών. «Όσο περισσότερη εξουσία αποκτούν οι μεγάλες εταιρείες τόσο πιο αδύναμη καθίσταται η εργατική τάξη για να τους αντιπαλέψει», σημειώνει.

 

-Η Ζωή Βαλάση, συγγραφέας παιδικών παραμυθιών και ο επί 50 χρόνιια σύζυγός της, Διονύσης Βαλάσης, εικονογράφος και καλλιτεχνικός βιβλιοδέτης, διηγούνται στιγμές της κοινής τους διαδρομής. Ο Γιώργος Μπαζίνας περιγράφει μια απρόσμενη απάντηση και ένα λυτρωτικό γέλιο που μοιάζει σαν να παίρνει εκδίκηση για μια γκρίζα ζωή, οι φακοί του Κωστή Μπακόπουλου και του Χρήστου Παπαχρήστου καταγράφουν απογευματινές και βραδινές εικόνες από την Αθήνα και από τη Θεσσαλονίκη αντίστοιχα. Εν τω μεταξύ, το «Ρετιρέ» κάνει ρεκόρ τηλεθέασης, ο Ολυμπιακός μένει αυγουστιάτικα εκτός Τσάμπιονς Λιγκ και οι θεσμοί εξαργυρώνoυν πόντους στην κάρτα frequent, πηγαινοερχόμενοι για να κλείσει μία ακόμη αξιολόγηση. Όλα αυτά και άλλα πολλά στον προφητικό καζαμία που υπογράφει ο Μιράμπελης Ζάλαπας. Κορυφαίοι έλληνες γελοιογράφοι σχολιάζουν με το πενάκι τους αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας, κλείνουμε τραπέζι σε ένα οικογενειακό κουτούκι στο Μεταξουργείο, γεμάτο εικόνες από το «Ρομάντσο», ενώ δοκιμάζουμε Μόλε Ρόχο από μία Ελληνομεξικανή από το Κερέταρο του κεντρικού Μεξικού, που ο έρωτας, αλλά και η καλλιτεχνική αναζήτηση θα την κάνουν να επιστρέψει στην πατρογονική της εστία.